مرهم به زخم بسته که راهی نمی برد

 

حرف ها که نگفتنی می شوند ...

کلمات نوشته و مکتوب

رسالتی بیشتر از آن چه که باید و می توانند

مرهم به زخم بسته که راهی نمی برد...

  زخم ها که بهتر شدند ؛ درد و هق هق و باران که آرام گرفت ؛ طوفان که تمام شد  ؛ می شود درها را باز کرد ؛ و قدم به مرور چیزهایی که هنوز مانده اند گذاشت . آن وقت است که خودت می مانی و حجم انبوهی از گرد و غبار. و داشته هایی که باید از میان خاک و خرده ها مرهم به زخم بسته که راهی نمی برد...

 

نفس را که کمی عمیق تر بکشی

عطری سخت آشنا

مثل قبل ترها

مشام روح را آرام می کند

این شب های انتهای پاییز همیشه سرشار من ...

زمستان پشت در است .

       باشد که مهربان تر از مهر و آبان و آذر

                                           قدری با دل مداراتر  ...

                                                  و چمدان سنگین تری همراه آورده باشد .......

مرهم به زخم بسته که راهی نمی برد...

 

باد بهار و عطر اقاقی که از دقیقه های اردیبهشتت سرریز کند ؛

تعدیل تمام ابرهای چشم انتظار بارش

مثل همیشه تنها و تنها نوشتن است .

می دانم .....

بهار که به مدارا بگذرد ؛

می شود با ذهن آرام و مطمئن

به تمام قلم ها و دفترهای جهان استراحت داد ......

مرهم به زخم بسته که راهی نمی برد...

  خرداد امسال هم همان است که بوده ... دیروز و امروز بیشتر از تمام این روزها نیازمند سکوت است و مرور . به سوال های دو جوابه که مجال بدهی ذره ذره جلو می روند و زوایای خسته ی مغزت را به نوبت نابود می کنند . نمی دانم های این دقایق آن قدر زیاد است ؛ که مرهم به زخم بسته که راهی نمی برد...

  " کسی که عطر کسی در هوای خلوت او نیست قرار نیست غمی عاشقانه داشته باشد دلم به وسعت دریا ولی چه چاره اگر باز غمی سماجت یک رودخانه داشته باشد ... " زمان که می گذرد ؛ ساعت و روز و ماه و سال و عمر که به پیشینه ی دقیقه هایت افزوده می شود ؛ بزرگ تر و ب مرهم به زخم بسته که راهی نمی برد...

 

گاهی برای ترسیدن دیر می شود

آن قدر که دست هایت را

با تمام پنجره ها باز می کنی ؛

و یادت می رود 

از هر زاویه ای پرت شوی

دوباره به آغوش خودت بر می گردی .

خودت را به خواب بزن

پیش از آن که ناچار شوی

برای خودت

قصه های تازه ببافی

ار اتفاق هایی که هر طور می افتد 

باید بشکنی .....

مرهم به زخم بسته که راهی نمی برد...